به نام خدا

بهبود رابطه با خدا

امیرالمؤمنین (علیه السلام) مى‏فرماید:

«من اصلح ما بینه و بین الله، اصلح الله سبحانه و تعالى ما بینه و بین الناس‏» ⁽⁸⁰⁾ .

 این حدیث نورانى، ناظر به مسائل اجتماعى است; کسى که در جامعه مشکلى دارد و مى‏خواهد رابطه بین او و دیگران بهبود یابد، باید رابطه بین خود و خداى خود را نیکو و مستحکم کند. چون زمام دلهاى مردم به دست‏خداست و شرط نیکو شدن روابط بین او و دیگران، نیکو ساختن رابطه بین خود و خداست. راهى که ما را به این هدف والا مى‏رساند، «تفکر» است.

معصومین (علیهم السلام) فرموده‏اند:

«تفکر ساعة خیر من قیام لیلة‏» ⁽⁸¹⁾

یک لحظه فکر کردن از بسیارى از عبادتهاى بى‏فکر بالاتر است: اگر عبادت بافکر باشد، به مراتب از فکر تنها بالاتر است و اگر عبادت بى‏فکر باشد، فکر، خودش بهترین عبادت است و انسان را به عبادتها مى‏رساند.

اهل بیت عصمت (علیهم السلام) آیین فکر کردن را نیز به ما آموخته و گفته‏اند: تفکر این است که مثلا انسان به سرزمین یا خانه‏هاى ویران شده برسد و بگوید:

«این ساکنوک؟ این بانوک؟» ⁽⁸²⁾

بنیانگذاران و ساکنان تو کجایند؟ این فکر، انسان را متنبه مى‏کند و این مثال است; وگرنه خانه‏هاى آباد هم از نسلى به نسلى و از دستى به دست دیگر منتقل مى‏شود. اگر چه خانه‏هاى ویران، پیام گویاترى دارند وگرنه هر چه از مسیر دیدگان انسان مى‏گذرد، عامل پند و نصیحت است.

همان گونه که حضرت امام کاظم (علیه السلام) در جواب هارون فرمود:

«ما من شی‏ء تراه عینک الا و فیه موعظة‏» ⁽⁸³⁾ :

هر چه از مسیر چشم تو مى‏گذرد، واعظ است و اندرز مى‏دهد. تفکر یک لحظه، این نقش را دارد که انسان را بیدار و هشیار مى‏کند.